Doe jij aan het scheiden van afval? Ja toch zeker? Chriet Titulaer werd er in 1989 nog om uitgelachen. ‘Toen ik in 1989 gescheiden afval introduceerde,’ zou hij daar later over zeggen, ‘was dat een regelrechte dijenkletser.’ Maar de meeste mensen weten tegenwoordig niet beter meer. Glas naar de glasbak, papier naar de school van je kind, grof tuinafval naar de composteerder, plastic in de oranje container. Restafval is er bijna niet meer. Mijn grijze container is na een maand nog steeds niet vol. Bij jou wel?

Het is allemaal bedoeld om onze wereld te redden van de opwarming. Om te voorkomen dat de ijskappen smelten en orkanen nog heftiger worden.

Alle onze inspanningen voelen misschien als een druppel op een gloeiende plaat. Maar onderschat het brede effect niet. Want buiten winnen, is binnen beginnen, zeggen wij wel eens. Je creëert op kleine schaal draagvlak voor grotere initiatieven. Publieke steun voor duurzame energie, waardoor geld vrij komt voor bijvoorbeeld het subsidiëren van warmtepompen. Waardoor bedrijven als Tesla tegen de klippen op groeien, omdat de accu’s voor elektrische auto’s niet zijn aan te dragen.

Dit alles speelde in recordtempo door mijn hoofd toen ik afgelopen week een financiële tekst ter vertaling kreeg die ging over gestrande activa.

Stranded assets of gestrande activa zijn de grote reserves aan fossiele brandstoffen (olie, gas, kolen) die energiegiganten in de grond hebben zitten en die worden meegeteld met hun waardebepaling. Ze zijn ‘gestrand’ omdat ze waarschijnlijk nooit de verbrander zullen bereiken. Omdat grote energiebedrijven en overheden inzetten op de ontwikkeling van hernieuwbare energie uit wind, aardwarmte, zon en water.

De tekst ging dus niet over auto’s die in de file staan of over vliegtuigen die aan de grond vastzitten vanwege gladheid op de landingsbaan. Het is een financiële en milieutechnische term.

Weer wat geleerd.